این نیز کی بگذرد؟

دوشنبه صبح، شروع هفته آموزشی به صورت آنلاین، نزدیک شدنِ  تاریخهای تحویل پروژه ها و بی حوصلگی مبسوووط 

به مزخرفاتی مثل هیچ وقت برای یادگیری دیر نیست دیگر اعتقادی ندارم.

سن یادگیری معلوم است،هر چیز پایه و نویی را باید در زمانی که جسم و روح هر دو تازه و سرحال هستند یاد گرفت و آن هیچ وقت دیر نیست ها را گذاشت به قول این وری ها برای  پالیش زدن و به روز کردن آموخته های قبلی و یا رفتن به سراغ مطالبی که با روح و روان جور است و مهم تر از آن فقط و فقط برای دل انجام میشود، بدون اجبار به تحویلِ تکلیفی در زمانِ مقرری.

منی که باید الان فرزند یا فرزندان دبیرستانی یا راهنمایی یا ابتداییم ( سیستم های جدید آموزشی در ذهن من جا ندارد) را نصیحت  و تشویق به درس خواندن کنم - که البته اگر مادر بودم این آخرین کاری بود که می کردم- بایدبه جایش  به خودم توپ و تشر بزنم که بابا  بمیری بمونی این چیزیست که باید انجام بدهی ، بنشین درسَت را بخوان ،این قدر به این سایت و آن سایت نرو دنبال مستندهایی که دلت می رود روزی با فارغ بال و بدون احساس گناه نگاهشان کنی، اینقدر دستور آشپزی چینی و تای و هر خراب شده ای را سرچ نکن،  اینقدر گلدانهایت را جا به جا نکن ، اینقدر کابینت ها را مرتب نکن  اینقدر نرو دنبال ویدئوهای آموزشی سایه زدن چشم و اضافه کردنشان به واچینگ لیستت که بلکه یک روز  نگاهشان کنی و در سن 44 سالگی بالاخره به این هدفت که یاد بگیری چه طور می شود سایه زد، برسی ( بلی یاد گرفتن سایه زدن چشم از اهداف سال 2020 من است !!! که بعید می دانم امسال هم محققش کنم )...

آقا من میمیرم برای این رشته ای که انتخاب کرده ام،شما من را رها کن با همین چیزهایی که تا اینجا یاد گرفته ام صبح تا شب خودم مقاله می خوانم و کتاب؛ ولی بیا و بگو مقاله بخوان و کتاب و در فلان تاریخ این قدر هزار کلمه از هر چه یادگرفتی برای ما هم بگو ، اینجاست که دوباره بی حوصلگی ،جفتک پراکنی و هزار مانع و رادع سبز می شوند که دیگر ادامه ندهم ... 

خلاصه کلام اینکه من نمی خواهم درس بخوانم، وتلخی  این اجبار بدترین حس این روزهایم است...

پی نوشت : این غر زدن نوشتاری و خوردن یک کیت کت با لاتۀ  دارچینی، انگاری آن بی حوصلگی را کمی برده ،بروم ببینم باید چکار کرد برای پروژه های در راه