ارگِن

چندهفته پیش ،آخر هفته کنسرتی در یکی از سالنهای مرکز شهر اجرا میشد که ما هم برای تجربه کردن به دو تا از دوستان پیوستیم.

از آنجایی که ساز ارگِن بود و آهنگها هم کلاسیک ،میانگین سن ، جدا از ما چهار نفر، شصت هفتاد سال به بالا بود. 

نکته جالب این بود که از بدو ورود به این کشور تا آن روز این همه نیوزیلندی یک جا ندیده بودیم !! ظاهرا برنامه ،مورد علاقه ملیتهای دیگر نبود. 

نکته جالب دیگر شنیدن و دیدن این ساز بود ،سازی عظیم که بسته به نوع آهنگی که با آن نواخته میشود می توان دوستش داشت و به آرامش رسید و یا میشود که به مرز جنون رسید (هر دو حس را آن روز تجربه کردم )

----------

کمی زود رسیدیم و روی چند صندلی موجود در ورودی نشستیم ،گروه اولی که بعد از ما آمدند چند خانوم و آقای مسن بودند با موهای سفید و لباسهای مرتب 

و حالا ما ماندیم که چه کار کنیم ،آیا صندلی هایمان را بهشان تعارف کنیم یا نه !!

اینجا جا دادن به افراد مسن خیلی متداول نیست و شاید در مواقعی برایشان برخورنده باشد ،در اکثر موارد هم افرادی که فقط ظاهرشان مسن است از لحاظ توان بدنی  و روحیه شما را قورت میدهند !!

ولی خوب فرهنگ ما و این احتمال در تضاد بودند و آخر سر به نتیجه رسیدیم که مستقیم چیزی نگوییم و فقط بلند بشویم ،همین کار را هم کردیم و رفتیم مثلا سراغ بروشورهای روی میزِ رو برو ، جمع مزبور هم به سمت صندلیها رفتند و یک آقای گوگولی مو سفید هم از بینشان سمت ما که خودمان را به آن راه زده بودیم آمد و گفت 

...You didn't have to do that 

که این تعارفی است که وقتی کاری برایشان انجام می دهی استفاده می کنن مثل چرا زحمت کشیدی یا  بابا چه کاری بود آخۀ ما 

 گفتم نه اشکالی نداره و ما خیلی وقت بود نشسته بودیم ....

خلاصه سر این جریان بود که ما کنار میز مزبور که یکی دو  متری با در ورودی سالن فاصله داشت ایستادیم و گرم صحبت شدیم که یهو دوستمان گفت فقط پشت سرتان را نگاه کنید!!

صفی طولانی از آدمهایی با موهای سفید که برای کنسرت آمده بودند و فکر کرده بودند که ما نفرات اول صف ورود به سالن هستیم و پشت سرمان ایستاده بودند 

در حالی که واقعا کیف کردیم از این همه ادب  ، به در ورودی نزدیکتر شدیم که بندگان خدا در آخر صف از خیابان وارد ساختمان بشوند...