1-هر کسی روی عزیزانش تعصب دارد و این کاملا طبیعی است
ولی اگر این تعصب باعث بشود که دور منطق و انصاف را خط بکشد دیگر طبیعی نیست
شمای نوعی اگر میبینی عزیزت ، مثلا همسرت ،فرزندت... ، رفتار اشتباهی دارد ،تفکر اشتباهی دارد ولی گوشزد نکنی کار درستی نکرده ای .حالا اگر بیایی و طرفداری هم بکنی که دیگر به نظرم خیانت کرده ای . اول به خودش بعد هم به همه کسانی که از آن رفتار و گفتار آسیب دیده اند یا خواهند دید.
لزومی ندارد کسی را در جمع حقیقی یا مجازی متوجه رفتار اشتباهش کرد ولی در خلوت وقتی شما هستی و آن عزیز قطعا لازم است که این کار را انجام داد.
2-روحیه خود کامل پنداری ، خود همه چیز تمام پنداری و خود ملزم نبودن به هیچ آداب اجتماعی و حتی در مواردی اصول شعور پنداری ،متاسفانه بسیار زیاد شده است.
نمی دانم و همیشه برایم جالب بوده که بدانم این افرادِ کامل و همه چیز تمام ! توی آن لحظات خصوصی خودشان ، توی تنهایی خودشان بازهم حق را به خودشان میدهند؟ اصلا هیچ وقت می نشینند خودشان ، رفتارشان، گفتارشان، برخوردهای طول روزشان با دوست ، همسایه ، همکار ....را نقد کنند ؟
1و2-خودت که خودت را کامل می دونی، دور و برت هم از بین انهایی که باید بهت کاستی هایت را یادآوری کنند یا خودشان خود و فک و فامیل کامل پندارند یا یک سری دستمال به دست هستند که به خاطر نفعی که از رابطه با تو میبرند فقط مدحت را می گویند .این وسط وای به حال بقیه ای که از بد روزگار باید چند صباحی کارها ، عقاید و صحبتهای تو را ببینند و یا بشنوند .......
خودمان را نقد کنیم .راه دوری نمیرود ، درد هم اگر داشته باشد، که دارد، از یک عمر بی شعور بودن بهتراست
بالاخره اینجا هم سر زدی.
بله بله
زود خوندی ،قبل اصلاحات نوشتاری