بازم این روزها

خوش برخوردی و اهل گپ و گفت بودن با آدمهای غریبه تو اینجا خیلی بابه و خیلی خوشایند ، یه چیزی مثل اون اتفاقی که تو تاکسی ها میفته تو ایران که البته اونجا فقط حول محور سیاسته و گله و زاری از اوضاع و احوال و گرونی

اینجا ولی حرف خاصی رد و بدل نمیشه ولی آخرش یه حس خوب می مونه برای آدم .مثلا تو فروشگاه میبینم که همین طور سر خریدهاشون سر صحبت رو باز می کنن و رو خرید هم نظر می دن و تعریف می کنن...

یکشنبه عصری که از سر کار بر می گشتم و تو ایستگاه دوم منتظر اتوبوس بودم یه اتوبوس اومد و ایستاد. راننده اومد پایین و گفت هوای مزخرفیه نه ؟ گفتم آره سرد و بارونی  ( حالا دوست دارم این هواروها :) )

گفت کجا می ری ؟ گفتم فلان جا گفت من شیفتم تموم شده باید اینجا  ده دقیقه صبر کنم یه اتوبوس دیگه قاعدتا باید بیاد می تونی با اون بری گفتم آره می دونم و داشتم می رفتم که اون اتوبوس رو از دست ندم گفت سرده تو همین جا صبرکن ( زیر سقف ایستگاه ) من می رم برات نگهش می دارم رفت و اتفاقا یه اتوبوس رو هم اشتباهی اون وسط نگه داشت...

خلاصه با پیدا نشدن سر و کله اتوبوس احتمالی خودش کد مسیر رو زد و منم سوار اتوبوسش شدم. موقع سوار شدن هم گفت نمی خواد کارت بزنی ،مجانی می برمت و بعد هم تو فرصت مونده تا زمان حرکت کلی از کارم پرسید و اینکه کجایی هستم و.... هی هم اعلام می کرد چقدر دیگه راه میفتیم  و در آخرین  اعلام هم گفت پنجاه ثانیه دیگه !! حرکات می کنیم.

 موقع پیاده شدن هم اصرار اصرار که اگه مسیرت نزدیک ایستگاه نیست جلوتر نگه دارم  واینا که گفتم نه عزیز دل خواهر! دیگه راضی به این همه خلاف نیستم اونم اینجا !

خلاصه که یه نفر که اون هم روز تعطیل داشت کار می کرد  و احتمالا حس همدردی  یقه اش رو گرفته بود ( البته برای من اصلا این حس نیست که دارم روز تعطیلم رو کار می کنم ،روزها هنوز برای من ترتیب و تعریف این جوری ندارن ) تونست انتظار ده دقیقه ای تو یه ایستگاه دلگیر رو با حرف و سوال و خنده به یه حس خوب تبدیل کنه ...

دیشب هم تو ایستگاه دم محل کار یه پسری نشسته بود تا رفتم و نشستم گفت هوا خیلی سرده نه ؟ ( نمی دونم این هوا نبود اینها چه جوری باب صحبت رو باز می کردن !! ) و خلاصه همین شد شروع گپ و گفت طولانی و برام جالب بود این همه سوال مسلسل وار ،چند سالته  ؟ چی کار می کنی ؟ اصالتا کجایی هستی ^*؟ کی اومدی ؟ چرا اومدی ،اینجا رو دوست داری ؟ برنامه ات چیه ؟ خیلی تغییر بود برات بین اینجا و کشورت ؟ خونت کجاس ؟ کجاهارو گشتی ؟ ...

یه پسر نوزده ساله نیوزیلندی بود که تو کار ساختن انیمیشن بود و خودش هم یاد گرفته بود این کار رو یعنی دانشگاه نرفته بود و نمی رفت. استخدام یه شرکت تبلیغاتی بود و همین چند وقت پیش هم ماموریت رفته بود Cook Island  و بهم پیشنهاد داد حتما برم اون جارو ببینم  چون قشنگ تر از اونجا وجود نداره و گفت کلا اوکلند رو ولش کن جایی نداره واسه دیدن !!!! و پرسید چقدر گشتی نیوزلند رو که گفتم ببین فرزندم من عاشق سفرم بخصوص این جزیره مزیره های اطراف و همین جزیره جنوبی خودتون ،خودمون ، ولی الان پول مول ندارم و فعلا باید صبر کنم و ....  وقتی گفت فر ایناف دیدم مطلب براش جا افتاد انگار...

خلاصه که این همصحبت دیشب هم  بیست دقیقه انتظار رو تحمل پذیر کرد با اون لهجه داغونش . 

کشورم رو هم که گفتم دیدم با خجالت می گه نمی دونم کجاس ،گفتم شاید به اسم پرشیا میشناسیش ،هیجان زده شد و گفت یعنی تو پرشینی ؟ ؟!!!! نمی دونم چیش براش جالب بود و بعد هم پرسید یعنی می تونی پرشین حرف بزنی ؟ !!!!!! گفتم آره دلبندم زبون مادریمه !!! پرسید سخته یاد گرفتنش ،گفتم خیلییییی  :)

گفت یعنی انگلیسی زبان دومته ؟ می خواستم بگم یعنی مشخص نیست ؟؟؟؟  آخه این چه سوالیه !!!

گفت من زبون دیگه ای بلد نیستم به جز انگلیسی و مائوری.مدرسه ای که می رفته یادگیری زبان مائوری اجباری بوده اگه درست فهمیده باشم تو نورث لند بوده دوران مدرسه که اونجا هم بیشتر از هر جای دیگه نیوزیلند مائوری داره. 

سنم رو هم که پرسید گفتم خودت حدس بزن یه کم نگاه کرد و گفت بیست و هشت !!!!! گفتم نه بیشتر ،خیلی بیشتر، گفت سی پنج!  گفتم بیشتر، گفت چهل و دو 

گفتم چهل سالمه ولی تو با اون حدست روزمو ساختی !!! 

^* اینجا وقتی خود نیوزیلندیها می خوان ازت بپرسن کجایی هستی  این طوری می پرسن که اصالتا کجایی هستی و این به نظرم روش خیلی مودبانه ایه که ضمنی این رو می گن که الان که نیوزیلندی هستی  ولی خودت یا جد و آبادت از کجا اومدن ؟

یکی دیگه هم اینکه تا پیش نیاد (جدا از این مکالمه های تو خیابون ) نمی پرسن اهل کجایی . خیلی از همکارهای من هنوز نمی دونن من کجایی هستم و هر از گاهی یکیشون تو صحبتی که پیش میاد می پرسه