این رو بارها گفتم که با مهاجرت یک بار تمام داشته ها ،علایق ،دلبستگیها ،عزیزانت رو می ذاری پشت سرت و از کلی وسیله و دار و ندارو زار و زندگیت برای همیشه دل می کنی و این ماجرا حسابی پوستت رو کلفت می کنه
اینه که یک اتفاق که اصلا خوشایند نیست و اگه قبل این جریان برات اتفاق میفتاد روحتو از ناراحتی شرحه شرحه می کردی و چند روز غصه می خوردی حالا با یک فدای سرت تموم میشه
امروز حلقه ه... گم شد بعد از بیرون اومدن از رخت کن دیدم چهره اش تو همه پرسیدم چی شده انگشت خالیش رو نشون داد.انگشتی که دوازده سال تموم حتی یک روز هم بدون حلقه اش نبود. تنها چیزی که گفتم ( که تنها حسم هم بود ) این بود که فدای سرت...
انگاری قسمتش بوده در اعماق اقیانوس یه گوشه ای تا ابد برای خودش بمونه
یک بار دیگه هم این حلقه گم شده بود. تو دوران نامزدی یادمه یه روز رفته بودیم گچسر. آخرهای شب بود که فهمیده بود حلقه تو دستش نیست و فرداش برگشته بود و تمام مسیر رو هر جا که ایستاده بودیم گشته بود و پیدا نکرده بودش. آخر سر نا امید رفته بود هتل گچسر (که اتفاقا توی تمام عکسهای اون جا حلقه هنوز دستش بود) نگهبان گفته بود دیروز یه خانوم یه انگشتر پیدا کرده و یه شماره گذاشته ،به خانوم زنگ زده بود و خانوم هم کلی سین جیم کرده بود و انگاری گفته بوده باید با نامزدت بیای و باید مطمئن بشم و از این حرفها . تازه اون موقع بود که به من گفت حلقه اش گم شده. یادمه رفتم تهران که سریع حلقه رو بگیریم و برگردم. اما تو راه تصادف کردیم و کلی معطلی کشیدیم و بعد چند ساعت تاخیر رفتیم برای گرفتن حلقه .یادمه یه خانوم مسن محجبه ای بود که پدرمون رو در آورد تا حلقه رو بهمون داد که البته واقعا حق داشت و می گفت می ترسم اون نگهبان به کسی گفته باشه یا کسی شنیده باشه و از این صحبتها ....
امروز اما کاری نمیشد کرد. انگاری اون حلقه قسمتش بود تو خاک و خلای گچسر گم نشه ، دوازده سال رو با ما بیاد و بعد یک روز تو آبهای آبی این سر دنیا بره زیر یک عالمه ماسه و برای همیشه قایم بشه
فدای سرمون ....
خوشحالم که اساس زندگی رو فدای اثاث اون نمیکنی . و خوشحالم که اینقدر توانت زیاد شده که به راحتی و با آرامش با موانع برخورد میکنی . یکی از خوبیهای مهاجرت هم همینه دیگه
روح آدم رو بزرگ میکنه و تحملش رو بالا میبره
مچکرم
چند سانتی به ضخامت پوستم اضافه شده آخه