به یه واقعیت نه چندان خوشایند در مورد خودم پی بردم و اون اینه که اینرسی سکونم خیلی بالاست، بیش از اندازه بالاست!
یعنی یه مقاومت زیرپوستی ریشه ایی دارم در حرکت ، در جا افتادن تو شرایط جدید.
اگه یکی دستم رو بگیره و پرتم کنه تو آب قضیه فرق می کنه ، زودی دست و پا می زنم و میفتم تو مسیر. ولی اگه از این هول دادن خبری نباشه تا مدت مدیدی میشینم لب آب و فقط زل می زنم بهش و بعد فکر می کنم تو اون آب چه خبره و اونقدر اون رود نحیفِ کوچیک رو تو ذهنم بزرگ می کنم که خودم ازش می ترسم ،میشه یه دریای وسیع تو ذهنم .
این اصلا خوب نیست ،از وجود این خصیصه آگاه نبودم ،ولی فهمیدم که دارمش .دور زندگی رو برام کند کرده این ویژگی
باید چاره ای پیدا کنم برای این اصطکاک ایستاییِ مانع حرکت ....