از واقعیتهای نچسب زندگی این است که اغلب آدمها خواستها و نظرات کسانی  که ازشان میترسند را دقیق تر ،سریع تر و با دقت بیشتر به جا می آورند تا خواسته ها و نظرات کسانی که شاید دوستشان دارند یا یک رابطه احترام آمیز بینشان برقراراست. 

 بر هم خوردن آرامش خودشان است که معیار میشود برای آنکه چه کسی را بالای سر بگذراند و حلوا و حلوا کنند و چه کسی را رها کنند به حال خودش تا خودش زخمهایش ،دلخوریهایش و خستگیهایش را بلیسد و آرام آرام التیام پیدا کند.

اگر مطمئن بشوند که ناراحت کردن شما ،بی توجهی به خواسته ها و احساسات شما برایشان گران تمام میشود ،بازی را برده اید! 

اگر هم کسی هستید که عادت دارید عصبانیت ها و خستگیهایتان را سر دیگری آوار نکنید و در گوشه خودتان آرام و بی صدا با آنها دست و پنجه نرم کنید ، تا به خودتان بیایید میفهمید که در نظر همه تکه آهنی هستید که نه باید ناراحت بشود و نه باید از کسی انتظاری داشته باشد و نه باید لبخند ار لبش دور بشود .....

و این روح را فرسوده می کند ،خسته می کند ،بی تفاوت می کند،  به فنا می برد...